PanSamochodzik.net.pl Strona Główna
FAQ  Szukaj  Użytkownicy  Grupy Rejestracja  Album  Zaloguj

Poprzedni temat :: Następny temat
Maurice Leblanc (Arsene Lupin)
Autor Wiadomość
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2020-11-01, 18:26:48   Maurice Leblanc (Arsene Lupin)

Recenzję “Tajemnicy wydrążonej iglicy” wstawiłem pierwotnie tu:
https://pansamochodzik.net.pl/viewtopic.php?p=333424#333424

Dalszą dyskusję o Arsenie Lupin prowadziliśmy tu:
https://pansamochodzik.net.pl/viewtopic.php?p=278104#278104


Maurice Leblanc: “Arsene Lupin - Tajemnica wydrążonej iglicy” (“L’Aiguille creuse”), 1909 r.




Normandia jest miejscem, w którym książka Maurice’a Leblanca ma zarówno swój początek, jak i koniec. Wszystko zaś zaczyna się na zamku w Ambrumesy należącego do barona de Gesvresa. Raymonde de Saint-Veran, piękną arystokratkę, mieszkającą tam u swojego wujka, budzi w środku nocy jakiś hałas. Przez okno swego pokoju dostrzega skradające się przez park, obładowane czymś tajemnicze postacie dążące ku małej furtce w murze. Bez chwili wahania nieustraszona dziewczyna biegnie po broń, bierze na muszkę ostatniego ze złodziei, którego uważa za szefa szajki, i kładzie go jednym celnym strzałem. Już w chwilę później służba zabezpiecza wszystkie wyjścia z zamkowego parku, trafiony kulą człowiek jest więc w pułapce. Gdy jednak o świcie policja zjawia się w Ambrumesy, brak po nim jakiegokolwiek śladu. Gdzie podział się ów człowiek? Co zabrali ze sobą jego wspólnicy (z zamku bowiem na pierwszy rzut oka nic nie zginęło), dlaczego zamordowany sekretarz barona w środku nocy był całkowicie ubrany?
Podczas gdy policja błądzi jeszcze w ciemności, odpowiedzi na wszystkie te pytania wydaje się już znać Isidore Beautrelet, siedemnastoletni uczeń paryskiego liceum, przebywający obecnie w Normandii na wakacjach. Ten młody człowiek, detektyw-amator, przybył do zamku w towarzystwie zaprzyjaźnionego reportera lokalnej gazety, a po zapoznaniu się z faktami i po chwili namysłu zachwyca wszystkich obecnych logiczną eksplanacją nocnych wydarzeń. Nie tylko wie już, jak ranionemu przez Raymonde rzezimieszkowi udało się uniknąć aresztu, ale jest również w stanie podać jego imię: Arsène Lupin oczywiście!

Początek książki jest doskonały, pomysł z nocnym napadem jest oryginalny, całość dobrze przemyślana. W dalszym jednak ciągu nie wszystko jest na aż tak wysokim poziomie. Niektóre rozdziały są równie niemal dobre, inne nieco słabsze, cechujące się np. brakiem akcji i nadmiarem dialogów. Bardzo mi się spodobało, że Isidore, starający się rozszyfrować zagadkę wydrążonej iglicy, odwiedza różne regiony Francji, w tym również Dolinę Loary (tu, w zamku L'Aiguille na rzeką Creuse, czeka na genialnego małolata jeden z najciekawszych epizodów jego pojedynku z Arsènem) i Bretanię, by w końcu znowu powrócić do Normandii, gdzie le grand finale ma miejsce. Również urzekła mnie poprzedzająca ten finał wędrówka młodzieńca wzdłuż brzegów Sekwany, gdzie mija miejsca, które i ja w tym roku miałem okazję odwiedzić: Jumièges, Honfleur, Le Havre oraz Alabastrowe Wybrzeże, położone pomiędzy Le Havre a Dieppe. Tego rodzaju włóczęg podejmowali się na początku XIX wieku wszyscy szanujący się romantycy, wędrując, odkrywając, a przy tej okazji tworząc. Isidore Beautrelet oczywiście nie tworzy, tylko obserwuje i dedukuje, ale na piękno tych okolic jest niemniej wrażliwy niż Byron lub Novalis.

W sumie “Tajemnicę wydrążonej iglicy” nie można nazwać dziełem doskonałym, ale na predykat świetnej, porywającej lektury zasługuje bez wątpienia. Isidore Beautrelet jest postacią fascynującą, z podziwem można tylko obserwować, z jaką swobodą chłopczysko porusza się po swoim ojczystym kraju, uzbrojony w broń palną, zaopatrzony w odpowiednie środki finansowe itd. W prawdzie nieco trudno jest uwierzyć w taki zakres swobody u siedemnastolatka, ale cóż, by móc rozkoszować się lekturą należy chyba zaakceptować jego wyjątkowość.

Chciałbym również zauważyć, że Isidore przypomina mi bardzo szatana z siódmej klasy Kornela Makuszyńskiego ( http://pansamochodzik.net...p=292966#292966 ). Isidore, podobnie jak Adaś, ma lat siedemnaście, mieszka i uczęszcza do szkoły w stolicy, działa jednak głównie na prowincji. Obaj muszą rozszyfrować tekst, który wskaże im miejsce, gdzie kryje się skarb. Obaj cieszą się świetną reputacją jako detektywi wśród swoich koleżanek i kolegów, bo Isidore w swoim Lycée Janson-de-Sailly rozwiązał uprzednio już niejedną zagadkę, podobnie jak Adaś w Warszawie.


I jeszcze coś. W “Tajemnicy wydrążonej iglicy” dochodzi do zamiany drogocennych płócien Rubensa na bezwartościowe kopie. Ponownie, chciałoby się rzec, bo Leblanc użył podobnego pomysłu już wcześniej, w opowiadaniu “Arsène Lupin w więzieniu” ( http://pansamochodzik.net...p=285851#285851 ). Raz jeszcze więc pragnę wskazać na możliwość, że Nienacki pomysł z zamianą obrazów w PSiF zapożyczył od Leblanca.
 
 
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2020-11-01, 18:42:44   

Maurice Leblanc - 813 (1910 r.)



Bardzo dziwna, ale i świetna książka. Dziwna dlatego, bo jakoś mocno chaotyczna; intencje zarówno Lupina jak i autora są do samego końca niejasne i nie mogę twierdzić, bym ją całkowicie zrozumiałem. A jednak mówi się, że to jedna z najsłynniejszych powieści całego cyklu i co do mnie - nie zgłaszam sprzeciwu. Po jej lekturze mój szacunek wobec Leblanca znacznie wzrósł - podziwiam jego pomysłowość i talent. Pracowitość również.

813 to początkowo była zdaje się jedna książka, która potem rozszczepiona została w dwie, a następnie znowu połączona w jedną. To być może wyjaśnia dezorientację, jaka ogarnia czytelnika w niektórych miejscach - w internecie można znaleźć ciekawe dyskusje na ten temat. Zakończenie też jest bardzo ambiwalentne - krótko mówiąc, jeśli chodzi o strukturę to należy stwierdzić, że panuje jeden wielki bałagan.

Co się jednak tyczy pojedynczych pomysłów - chapeau! Leblanc przykłada szczególną wagę do tego, by nie nudzić, więc naszpikował swoją powieść niezwykle dramatycznymi wydarzeniami, szczególnie dbając o to, by były zaskakujące i oryginalne i żeby pojawiały się w regularnych odstępach czasu. Szyfry i zagadki, krew się leje, trup pada gęsto - o tym mowa. :D

Inną zaletą kryminału jest skomplikowany charakter Lupina - w tej książce facet jest naprawdę ciekawy, bo nie zawsze triumfuje, doznaje również druzgocących porażek, jako że popełnia niewybaczalne błędy. Przede wszystkim ale cierpi, i to jak. Tak rozerwanego uczuciami nigdy wcześniej go nie widziałem. Przyznaję, że z tego właśnie powodu dałem się nawet nieco wciągnąć emocjonalnie.

813 to również książka polityczna, która w sporej części odgrywa się Niemczech, szczególnie na zamku Veldenz niedaleko Trewiru. Trzeba będzie tam oczywiście niebawem zajrzeć.



Inne miejsce dokładnie opisane w książce miałem okazję odwiedzić w zeszłym roku: Park Saint-Cloud.



W pobliżu znajduje się Międzynarodowego Biura Miar i Wag - tu mamy odpowiednią relację:
https://pansamochodzik.net.pl/viewtopic.php?p=428793&highlight=#428793

Książka jest więc pod każdym względem przebogata i na pewno warta swojej ceny. :)
 
 
Protoavis 
Admin Emeritus
Archeolog książkowy



Pomógł: 48 razy
Dołączył: 13 Sty 2013
Posty: 6785
Skąd: PRL
Wysłany: 2020-11-01, 20:56:51   

Arsene Lupin pojawił się przed wojną w powieści pewnego polskiego autora kryminałów.



Marek Romański „W walce z Arseniuszem Lupinem”


Postać dżentelmena-włamywacza Arseniusza Lupina pojawiła się na kartach powieści Maurice’a Leblanca już w 1905 r. Potrafiący wykaraskać się z największej opresji Lupin stał się zmorą naczelników więzień. Sforsowanie najgrubszych nawet murów i krat było dla niego drobnostką. Ten niezwykły przestępca brzydził się przemocą. Zawsze skrupulatnie przygotowywał się do każdego włamania, pamiętając o zabezpieczeniu sobie drogi odwrotu. Nigdy nie pozostawiał śladów. Drżeli przed nim osobnicy mający coś na sumieniu, przestępcy i wszelkiego rodzaju żyjący na bakier z prawem kombinatorzy. Funkcjonariusze policji znad Loary i Sekwany zgrzytali zębami ze złości na jakąkolwiek wzmiankę o włamywaczu, lecz zwykli mieszkańcy Francji kibicowali poczynaniom Lupina i z wypiekami na twarzach śledzili doniesienia prasowe informujące o jego poczynaniach.

Nie jestem pewien czy Maurice Leblanc wysyłał kiedykolwiek swego bohatera do Polski, aby ten w kraju nad Wisłą obrabował kasę jakiegoś defraudanta, spekulanta czy też innego delikwenta, który w posiadanie majątku wszedł nie zawsze zgodnie z literą prawa. Jeśli francuski pisarz tego nie uczynił, niedopatrzenie to naprawił w 1934 r. jego kolega po fachu – jeden z najpopularniejszych polskich autorów kryminałów dwudziestolecia międzywojennego - Marek Romański. Spod jego pióra wyszła bowiem całkiem zgrabna, okraszona dowcipem, historia kryminalna, która rozpoczyna się w Warszawie. Tu w jednym z klubów spotyka się dwóch dżentelmenów: pewien Francuz nazwiskiem Medieval oraz prywatny detektyw Konrad Wichura. Panowie wiedzą już, że słynny francuski włamywacz przybył do Warszawy. Zawierają zakład o to czy Wichurze uda się zastawić skuteczną pułapkę na Lupina, czy też sprytnemu przestępcy znów dopisze szczęście i jak zwykle pozostanie nieuchwytny.

W tym samym czasie do detektywa Wichury i komisarza Wagnera zwraca się prośbą o pomoc pewien zamożny właściciel pałacu w Łagiewkach. Izydor Bitru, również obywatel francuski, informuje ich o otrzymaniu listu od Lupina, w którym włamywacz zapowiada wyrównanie rachunków. Wystraszony bogacz bardziej obawia się swoje pieniądze i zgromadzone kosztowności niż o życie. Mimo to Wichura wraz z piękną sekretarką oraz Wagnerem wyruszają do Łagiewek aby zapobiec dokonaniu przestępstwa i ująć dżentelmena-włamywacza. W pałacu Konrad Wichura spotyka znajomych z warszawskiego klubu. Ktoś opróżnia kasę pancerną pana Bitru. Giną wszystkie klejnoty milionera. Wichura rozpoczyna przesłuchania zgromadzonych w pałacu osób. Zachowanie niemal wszystkich budzi podejrzenia. Detektywi zdają sobie doskonale sprawę, że wśród przesłuchiwanych znajduje się pewno Arseniusz Lupin. Rozpoczyna się pasjonująca rozgrywka pomiędzy dwójką „śledczych” a legendarnym francuskim włamywaczem...
_________________
Nasze forum na facebooku: ./redir/facebook.com/pansamochodzikforum

Ostatnio zmieniony przez Protoavis 2020-11-01, 23:08, w całości zmieniany 1 raz  
 
 
Berta von S. 
Twórca
nienackofanka



Pomogła: 169 razy
Wiek: 52
Dołączyła: 05 Kwi 2013
Posty: 32587
Skąd: Warszawa
Wysłany: 2020-11-05, 00:18:46   

Protoavis napisał/a:
Arsene Lupin pojawił się przed wojną w powieści pewnego polskiego autora kryminałów. (...) Marek Romański „W walce z Arseniuszem Lupinem”

Wolę jednak nieprzetłumaczoną wersję imienia, Arseniusz kompletnie mi się nie komponuje z tą postacią. :027:
_________________
Drużyna 5

 
 
Kynokephalos 
Moderator
Członek Kapituły Samochodzikowej Książki Roku



Pomógł: 139 razy
Dołączył: 07 Cze 2011
Posty: 6655
Skąd: z dużego miasta.

Wysłany: 2020-11-05, 06:33:00   

Berta von S. napisał/a:
Wolę jednak nieprzetłumaczoną wersję imienia, Arseniusz kompletnie mi się nie komponuje z tą postacią. :027:

I tak dobrze, że nie "Arseniusz Łubin". :- )

Podejście do spolszczania cudzoziemskich imion - albo przeciwnie, używania ich oryginalnych postaci - zmieniało się w czasie i pewnie przed wojną obowiązywała taka moda, a może nawet zalecenia językoznawców. Dzisiaj jesteśmy na ogół inaczej przyzwyczajeni i równie dziwnie jak "Arseniusz" brzmiałoby nam, gdyby Rajmund Connor ścigał Jana Blacka.

W dodatku postać dżentelmena-włamywacza zdobyła taką popularność, a samo imię jest tak rzadkie i charakterystyczne, że miano "Arsène" w polskiej kulturze odnosi się właściwie tylko do niego. Stało się jakby jego znakiem rozpoznawczym, więc tak jak piszesz - trudno byłoby przestawić się na inne.

Pozdrawiam,
Kynokephalos
_________________
Wonderful things...
Zwycięzca rywalizacji rowerowej w 2019 r.

 
 
Berta von S. 
Twórca
nienackofanka



Pomogła: 169 razy
Wiek: 52
Dołączyła: 05 Kwi 2013
Posty: 32587
Skąd: Warszawa
Wysłany: 2020-11-05, 22:00:12   

Kynokephalos napisał/a:

I tak dobrze, że nie "Arseniusz Łubin". :- )

Podejście do spolszczania cudzoziemskich imion - albo przeciwnie, używania ich oryginalnych postaci - zmieniało się w czasie i pewnie przed wojną obowiązywała taka moda, a może nawet zalecenia językoznawców. Dzisiaj jesteśmy na ogół inaczej przyzwyczajeni i równie dziwnie jak "Arseniusz" brzmiałoby nam, gdyby Rajmund Connor ścigał Jana Blacka.

Fakt, brzmi koszmarnie. :D
Podobnie jak niektóre tłumaczenia tytułów filmów. Tu kilka fajnych jest:
./redir/www.spidersweb.pl...-tytuly-filmow/
_________________
Drużyna 5

 
 
Nietajenko 
Forumowy Badacz Naukowy
Ojciec dwójki dzieci



Pomógł: 33 razy
Wiek: 46
Dołączył: 25 Lip 2011
Posty: 11847
Skąd: Olsztyn
Wysłany: 2020-11-06, 08:22:44   

Kynokephalos napisał/a:
I tak dobrze, że nie "Arseniusz Łubin". :- )

Myślę, że przekładając Arsena Lupina na język polski winniśmy otrzymać Arseniusza Łubińskiego lub Arseniusza Łubniewskiego. Byłoby to per analogiam do Johna Smitha, który w naszych warunkach nazywa się Jan Kowalski.
_________________
 
 
Muzygog 
Fanatyk Samochodzika



Pomógł: 29 razy
Wiek: 61
Dołączył: 04 Lis 2017
Posty: 3778
Skąd: Pasym
Wysłany: 2020-11-06, 19:32:54   

Cytat:
Podejście do spolszczania cudzoziemskich imion - albo przeciwnie, używania ich oryginalnych postaci - zmieniało się w czasie i pewnie przed wojną obowiązywała taka moda, a może nawet zalecenia językoznawców.


Kiedyś prowokacyjnie na tablicy ogłoszeń w mojej szkole napisałem "K. Debussy"

Ależ towarzystwo oburzyło się wzięło.

Ciekawym czy Czesi mówią i piszą Bedřich (Fridrich) Chopin...
_________________
 
 
Z24 
Forumowy Badacz Naukowy



Pomógł: 66 razy
Wiek: 61
Dołączył: 01 Gru 2012
Posty: 11311
Skąd: Warszawa
Wysłany: 2020-11-06, 19:58:49   

Kynokephalos napisał/a:
Berta von S. napisał/a:
Wolę jednak nieprzetłumaczoną wersję imienia, Arseniusz kompletnie mi się nie komponuje z tą postacią. :027:

I tak dobrze, że nie "Arseniusz Łubin". :- )


Bloody lubin ;-)

A na wschodzie imię Arseniusz (Arsen, Arsenij) jest dobrze znane. a także urobione od niego nazwisko: Arseniew, które nie jest obce czytelnikom "Pozwolenia na przywóz lwa" :) .
_________________
Z 24
 
 
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2021-02-03, 21:47:31   



"Lupin" - nowy serial Netflixa. Dżentelmenem włamywaczem i mistrzem kamuflażu jest Omar Sy, gwiazda francuskiego kina. Po trzecim z pięciu odcinków serial oceniam pozytywnie - jest bez zarzutu, na wysokim poziomie. Nie tak wysokim jak Sherlock z Benedictem Cumberbatchem, ale prawie.

 
 
Kynokephalos 
Moderator
Członek Kapituły Samochodzikowej Książki Roku



Pomógł: 139 razy
Dołączył: 07 Cze 2011
Posty: 6655
Skąd: z dużego miasta.

Wysłany: 2021-05-10, 05:44:41   

John Dee napisał/a:
"Lupin" - nowy serial Netflixa. Dżentelmenem włamywaczem i mistrzem kamuflażu jest Omar Sy, gwiazda francuskiego kina.

Związek z oryginalnym Arsenem Lupinem jest luźny, głównie sentymentalny. Ale są i pewne podobieństwa. Tak jak jego imiennik i wzór, bohater jest inteligentny, ma dużą wiedzę o świecie i zdolności, intuicję i znajomość psychologii ułatwiającą przewidywanie zachowań innych - i to jest jego główną siłą. Ma też fizjonomię budzącą zaufanie. Mimo że działa wbrew prawu prowokuje sympatię - co prawda ten nowy Lupin, w czasie gdy go obserwujemy, ma do wykonania pewne zadanie o wadze moralnej i w zasadzie zaprzestał już dokonywania pospolitych przestępstw.

Zgodnie ze stereotypami, Netfliksowki serial ma w sobie element politycznej poprawności. W drobnych, ale natrętnie powtarzających się sugestiach. Rodzina tytułowego bohatera nie ma szans na sprawiedliwość, bo jest biedna i czarnoskóra. Rasa jest atutem przy wkradaniu się w różne miejsca w przebraniu ekipy sprzątającej czy obsługi, bo - jak mówi bohater - "my jesteśmy dla innych niewidzialni". Niekiedy spotyka się w rozmowie z aluzjami. (Tutaj co prawda można interpretować sytuację odwrotnie: jako nadmierną wrażliwość "Lupina", który błędnie interpretuje zupełnie niewinne sformułowania). Wiadomo, że przez pewien czas żył z licznych kradzieży - ale jedyna ofiara która pojawia się na ekranie to wyjątkowo mało inteligentna piewczyni kolonizmu, tak że przywłaszczenie dostajemy w opakowaniu dziejowej sprawiedliwości wobec kogoś, komu to się właściwie należało.

W pierwszych dwóch odcinkach przyjęto przyjemne dla odbiorców podejście, łączące zalety otwartego i zamkniętego. Mam na myśli to, że widz oglądając epizod oczekuje na rozwiązanie zagadki przy jego końcu - i w zasadzie je otrzymuje, ale w kulminacyjnym momencie to wyjaśnienie otwiera kolejne drzwi, okazuje się punktem wejściowym do poznania następnej, większej historii; i tak dalej. Później jednak narracja staje się jednostajna, poszczególne przygody rozciągają się na kilka odcinków, a charakter serialu zmienia się na bardziej konwencjonalny: samotny bohater walczący z sitwą.

Można obejrzeć. Chętnych należy ostrzec - pięć obecnie dostępnych odcinków urywa opowieść w pół zdania. Kontynuacja jest zapowiedziana na lato tego roku.

Pozdrawiam,
Kynokephalos
_________________
Wonderful things...
Zwycięzca rywalizacji rowerowej w 2019 r.

 
 
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2021-05-12, 20:44:43   

Kynokephalos napisał/a:
Związek z oryginalnym Arsenem Lupinem jest luźny, głównie sentymentalny. Ale są i pewne podobieństwa. Tak jak jego imiennik i wzór, bohater jest inteligentny, ma dużą wiedzę o świecie i zdolności, intuicję i znajomość psychologii ułatwiającą przewidywanie zachowań innych - i to jest jego główną siłą.
Dodałbym jeszcze, że bohatera serialu z książkowym Arsenem Lupinem łączy jeszcze to, że dla ludzi mu drogich - w tym wypadku jego syna

./redir/www.tagesspiegel..../2-format43.jpg

(w powieści “813” jest to córka) gotów jest do największych poświęceń. Jednemu i drugiemu zależy bardzo na tym, by nie odkryli, jaką trudnią się profesją.

I jeszcze coś. Maurice Leblanc poświęcił wiele wysiłku na wynajdywanie nieprawdopodobnych wręcz pułapek i sytuacji, z jakich nikt oprócz Arsena nie potrafiłby się wyśliznąć. Uważam, że autorzy serial starający się go naśladować spisują się pod tym względem również nieźle.
 
 
Kynokephalos 
Moderator
Członek Kapituły Samochodzikowej Książki Roku



Pomógł: 139 razy
Dołączył: 07 Cze 2011
Posty: 6655
Skąd: z dużego miasta.

Wysłany: 2021-05-13, 06:46:43   

Tak dobrze oryginalnego Lupina nie znam. Zatem listę można wydłużyć.

Ale przypomniałem sobie jeszcze coś, co powinno było przyjść mi na myśl w pierwszej kolejności. Nie wiem dlaczego mi to umknęło - może jest zbyt oczywiste. Assane Diop (czyli "nowy" Lupin) przejął od swojego guru sposób działania, który polega na przybieraniu rozmaitych osobowości w celu przeniknięcia w jakieś miejsce, wydobycia informacji, wyłudzenia, nakłonienia innych do określonego zachowania. A więc, podobnie jak tamten, umie przekonująco stać się robotnikiem, dostawcą, policjantem, więźniem, bogatym przedsiębiorcą, starszym panem i tak dalej. Oczywiście inetligencja, obycie w świecie i znajomość psychiki bardzo mu w tym pomagają, ale sam ten modus operandi też wypada podkreślić, bo jest jednym z atutów serialu.

Pozdrawiam,
Kynokephalos
_________________
Wonderful things...
Zwycięzca rywalizacji rowerowej w 2019 r.

 
 
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2021-06-16, 07:47:27   

Wczoraj skończyłem oglądać sezon 2 serialu, i niestety mogę tylko stwierdzić, że jest znacznie słabszy od pierwszego. Powstał widocznie w wielkim pośpiechu, co jest wyczuwalne dosłownie na każdym kroku. Tyczy się to niestety również scenariusza - przebieg akcji jest przewidywalny, pomysły stereotypowe, Arsena Lupina zupełnie niegodne, a dialogi częściowo szokująco banalne. Odpowiednio nikomu tego telewizyjnego fast foodu polecić nie mogę.
 
 
Even 
Moderator
żywa skamielina forumowa



Pomógł: 22 razy
Dołączył: 04 Wrz 2007
Posty: 5513
Skąd: Gdańsk
Wysłany: 2021-07-22, 12:32:33   

A ja mam pytanie: czy przekłady opowiadań Leblanca o Fantomasie były kiedykolwiek wydane w Polsce?
_________________


Martin Even
Grands Boulevards.
Akty meskie i kobiece bez odchyleń w stronę pornografii
Błogosławieni, którzy nie mając nic do powiedzenia, milczą
 
 
John Dee 
Moderator
Epicuri de grege porcus



Pomógł: 125 razy
Dołączył: 06 Wrz 2014
Posty: 14104
Skąd: Niemcy
Wysłany: 2021-07-22, 18:04:50   

Even napisał/a:
A ja mam pytanie: czy przekłady opowiadań Leblanca o Fantomasie były kiedykolwiek wydane w Polsce?
Fantomas to kreacja Allaina i Souvestre’a. Maurice Leblanc stworzył postać Arsène’a Lupina. Czy i jakie książki o Fantomasie ukazały się w języku polskim, tego nie wiem.
 
 
Wyświetl posty z ostatnich:   
Odpowiedz do tematu
Nie możesz pisać nowych tematów
Nie możesz odpowiadać w tematach
Nie możesz zmieniać swoich postów
Nie możesz usuwać swoich postów
Nie możesz głosować w ankietach
Nie możesz załączać plików na tym forum
Możesz ściągać załączniki na tym forum
Dodaj temat do Ulubionych
Wersja do druku

Skocz do:  



Reklama:


Powered by phpBB modified by Przemo © 2003 phpBB Group
Template forumix v 0.2 modified by Nasedo

Ta strona używa plików cookie w celu usprawnienia i ułatwienia dostępu do serwisu oraz prowadzenia danych statystycznych. Dalsze korzystanie z tej witryny oznacza akceptację tego stanu rzeczy.

Zapoznaj się również z nasza Polityka Prywatnosci (z dn. 09.08.2019)

  
ROZUMIEM
Strona wygenerowana w 0,41 sekundy. Zapytań do SQL: 11