[Szara Sowa]

[Kozak]

[Kozak]

W sprawie tej amfibii to sobie tak myślę, że Nienacki jednak na własne potrzeby stworzył legendę własnego pływającego wehikułu
W 1983 roku Nienacki mówił, że przekazał swoją amfibię na potrzeby filmu "Wyspa złoczyńców", a w 1990 roku do serialu "Pan Samochodzik i Templariusze: Zaraz na wstępie zdradza, że jako mały chłopiec odwiedził dom ulubionego pisarza Karola Maya i kiedy nie zobaczył tam żadnych indiańskich trofeów, choćby piórka z pióropusza, przeżył ogromny zawód. Kiedy więc Pan Samochodzik przyniósł mu popularność, postanowił się do niego upodobnić. Zmienił styl ubierania na bardziej swobodny, kupił dom nad jeziorem, jacht i wreszcie od Rosjan nabył samochód – amfibię. Auto wypożyczył potem na potrzeby serialu „Pan Samochodzik i Templariusze”, a następnie odsprzedał filmowcom. Ciekawi mnie dzisiaj, czy dlatego, że amfibia podczas kręcenia sceny na wodzie zatonęła(!), ale wtedy ten fakt nie jest nam znany, a Nienacki nie zdradza powodu sprzedaży tak istotnego dla image’u gadżetu. Jacht ma nadal. Śmieje się, że więcej czasu stoi w hangarze, albo robi wrażenie zacumowany do pomostu, niż pływa po jeziorze.
Tutaj cały tekst (wątek Lipiec, 1990):
./redir/nienacki.art.pl/2011/03/30/marzanna-guzikowska-nienas-czyli-moje-spotkania-z-pisarzem/

[Szara Sowa]

[Adi]

Gwiazdy filmu i TV na czterech kołach, Grzegorz Rutka, Wydawnictwo L&L, 2022






„Samochód w serialu” - Zgodnie z opisem wehikułu Pana Samochodzika, jaki zamieścił w swoich powieściach Zbigniew Nienacki, pojazd ten miał nadwozie w formie długiego i wąskiego czółna z odsłoniętymi kołami, wyłupiastymi reflektorami i brezentowym otwieranym dachem. Najtrafniejszy wizerunek tego samochodu stworzył znany rysownik Szymon Kobyliński, ilustrujący całą serię książek o Panu Samochodziku, znaną jako biała seria.

Historię niezwykłego auta poznajemy na wstępie pierwszej powieści z cyklu, czyli Wyspa Złoczyńców. Muzealnik imieniem Tomasz otrzymuje w spadku po swoim wujku, Stefanie Gromiłło z Krakowa, garaż wraz z zaparkowanym w nim samochodem. Budynek bez problemu zostaje sprzedany, jednak dziwacznego i brzydkiego samochodu nikt nie chce kupić. Krok po kroku nowy właściciel auta odkrywa jego zalety, w tym 12 – cylindrowy silnik o pojemności 5 litrów pochodzący z Ferrari 410 Superamerica z 1955 roku. Wrak takiego auta kupił ponoć wujek Gromiłło od Włocha, który rozbił się na drodze do Zakopanego. Auto, nazywane w książce wehikułem, potrafiło również pływać.

Zbudowanie do filmu samochodu, który odpowiadałby wizerunkowi zawartemu w książce, był teoretycznie możliwe (poza rzecz jasna zdobyciem silnika Ferrari), jednak przekraczało możliwości ówczesnej kinematografii polskiej. Postanowiono więc poszukać samochodu amfibii, który mógłby się wcielić w wehikuł Pana Samochodzika. W grę wchodził jedynie wojskowy Ford GPA, którego egzemplarze dotarły do Polski wraz z Armią Radziecką, lub niemiecki Volkswagen typ 166 Schwimmwagen. Ford wyglądał jednak zbyt militarnie i od razu zauważyć można, że to amfibia, a przecież zgodnie z książką jego zdolność do pływania miała stanowić zaskoczenie dla wszystkich poza Tomaszem.

Odpowiednim samochodem okazał się Schwimmwagen. Wypożyczono zatem auto od prywatnego właściciela i zmodyfikowano tak, by ukryć wojenne pochodzenie Volkswagena i nadać mu bardziej indywidualny charakter. Oryginalny rurowy zderzak zniknął pod chromowaną wersją od jakiegoś starego samochodu osobowego. W zderzaku zamocowano kierunkowskazy używane m.in. w Żukach oraz dwie lampy dalekosiężne. Reflektory na błotnikach umieszczono nieco wyżej niż w oryginalne, a charakterystyczne koło zapasowe znajdujące się poziomo na masce zostało przykryte plandeką. Po prawej stronie szyby przedniej został zamontowany szperacz, a po lewej duże lusterko od Stara. Długą poziomą półkę, stanowiącą błotniki Schwimmwagena, wydłużono do tyłu i uzupełniono blaszaną wstawką z wycięciem na tylne koła. W niektórych ujęciach wehikuł występuje z kołpakami od VW garbusa założonymi na wszystkie lub też jedynie na tylne koła. Nieoryginalne były także siedzenia samochodu.
Największe zmiany objęły tylną część auta. Charakterystyczny zaoblony tył, kryjący chłodzony powietrzem silnik wraz z mechanizmem napędu śruby pędnej, osłonięto kanciastym pudłem istotnie wydłużającym samochód. Na nim zamontowano standardowy bagażnik instalowany zwykle na dachach aut osobowych. Na tylnej ścianie umieszczono lampy znane z garbatej Warszawy oraz Syren. Samochód jeździł na tablicach rejestracyjnych z Łodzi. Zabudowa tyłu musiała znacznie utrudniać opuszczanie i podnoszenie śruby napędowej. Normalnie kierowca wykonywał te czynności z wnętrza auta za pomocą specjalnego pałąka przewożonego na osłonie tłumika mieszczącego się za tylnym siedzeniem. Otwartą kabinę można było chronić czymś w rodzaju namiotu o sześciennym kształcie. Jego ściany zostały wyposażone w otwory wejściowe osłonięte elementami z wszytymi plastikowymi oknami. Całość prezentowała się dość dziwnie i widać, że poszczególne elementy wykonano dość niechlujnie – były po prostu krzywe. Telewizyjny serial nie miał dużego budżetu i możliwości scenografów były raczej skromne.
Ujęcia pokazujące Pana Tomasza oraz pasażerów jadących wehikułem realizowano wioząc Schwimmwagena na czteroosiowej przyczepie, używanej normalnie do transportu maszyn budowlanych lub prefabrykatów. Przyczepę ciągnęła ciężarówka Żubr A80. Dzięki temu ekipa wraz z operatorem miała możliwość bezpiecznego filmowania aktorów, a sam Stanisław Mikulski nie musiał skupiać się na prowadzeniu samochodu. Zdjęcia na wodzie wymagały zastosowana pływającego pomostu holowanego przez motorówkę. Podczas ostatniego dnia nakręcono ujęcie, w którym Schwimmwagen z Panem Samochodzikiem i harcerzami wjeżdża do jeziora. Niestety samochód zaczął przeciekać i nabierając wody, tonąć. W czasie tego typu zdjęć ekipa była zabezpieczona przez funkcjonariuszy milicji wodnej, jednak tego dnia nie pojawi się oni na planie. Mama jednego z młodych aktorów podniosła alarm i wszystkich uratowano. Auto trzeba było wydobyć za pomocą płetwonurków. Stanisław Mikulski wspomniał, że była to jedna z jego najniebezpieczniejszych przygód na planie filmowym.
Niektóre źródła podają, że w filmie zagrały dwa egzemplarze ucharakteryzowane na wehikuł Schwimmwagena i to jeden z nich zatonął. To raczej nieprawda, ponieważ skala przeróbek wykonana przez scenografów z wykorzystaniem elementów wyposażenia pochodzących z odzysku w praktyce uniemożliwiała wykonanie dwóch identycznych pojazdów, a oglądając film dokładnie można zobaczyć, że jest to jeden i jedyny egzemplarz.
Dalsze losy filmowego Volkswagena nie są znane. Przez pewien czas sugerowano, że w filmie zagrał egzemplarz należący do wrocławskiego konstruktora Józefa Borzęckiego, który swojego Schwimmwagena wypożyczył m.in. do wojennych filmów Skąpani w ogniu oraz Barwy walki. Samochód należący do Borzęckich miał jednak pewne charakterystyczne elementy, niedostrzegalne w amfibii, która zagrała w Samochodziku i templariuszach, więc z pewnością nie był to ten egzemplarz. Po tragicznej śmierci konstruktora w katastrofie zbudowanego przez niego ultralekkiego samolotu Skowronek, w 1990 roku, zgodnie z jego wolą Schwimmwagen został sprzedany kolekcjonerom sprzętu militarnego Stanisławowi i Maciejowi Kęszyckim. Auto odrestaurowano i przywrócono do stanu i wyglądu z okresu drugiej wojny światowej. Gdy w 2001 roku podczas festynu w Grudziądzu zapalił się inny Schwimmwagen, prasa donosiła, że spłonęło auto z filmu Samochodzik i templariusze. Jego obecny właściciel jest jednak pewien, że to nie ten egzemplarz.

Serial realizowano od czerwca do października 1971 roku w plenerach Radzynia Chełmińskiego, Malborka oraz Okonina nieopodal Grudziądza. Duża część scen powstała w ruinach zamku w Radzyniu Chełmińskim. Pomiędzy zamkiem a jeziorem znajdowała się łączka wykorzystywana jako obozowisko dla poszukiwaczy skarbu zakonu templariuszy. Sceny zmontowano w taki sposób, żeby widz odniósł wrażenie, że zamek znajduje się nad sporym jeziorem. W 1971 roku dawne jezioro nad którym pierwotnie stał radzyński zamek, było już praktycznie przeszłością. Dlatego też ujęcia od strony zamku zrealizowano nad położonym kilka kilometrów od miasta jeziorem Wielądzkim. Tu nakręcono m.in. scenę wjazdu wehikułu do jeziora i ratowanie Iwony z przewróconej żaglówki. Przygody bohaterów serialu zaprowadziły ich również do ogromnej średniowiecznej warowni w Malborku. Na drodze wiodącej z Malborka w kierunku Tczewa (DK91) nakręcono sceny pościgu wehikułem za skradzionym Chevroletem Biscaine z 1961 roku, należącym do Duńczyka Petersena. Pod koniec gonitwy samochody docierają do charakterystycznego węzła drogowego w Czarlinie na skrzyżowaniu dróg krajowych numer 91 i 92. Węzeł zbudowany w 1940 roku był pierwszym tego typu rozwiązaniem na Pomorzu i funkcjonuje do dziś.

W książce znajdziemy jeszcze podstawowe informacje o serialu, wraz z obsadą aktorską. Krótki rys historyczny odnośnie "Schwimmwagen". Prócz tego w kolejnym wątku "Nawiązania", autor odniósł się do pozostałych ekranizacji oraz wspomniał chociażby o słynnym tekście z serialu - "Skąd ja go znam?"

[Szara Sowa]

Bardzo dobry tekst!
Autor mniej lub bardziej udowadnia to, co sam uznaję jako najbardziej prawdopodobne:
-na planie był jeden samochód Pana Samochodzika,
-po zatonięciu został wydobyty,
-nie wiadomo gdzie znajduje się dziś.
Ciekawe są informacje na temat przeróbek amfibii, z dokładnością z jakiego innego współczesnego (z lat 60/70) modelu doczepiono mu części.

[Bóbr Mniejszy]

[Borsuk]

Ja mam wrażenie, że autor opisał wehikuł na podstawie dyskusji na naszym forum oraz informacji ze strony córki Józefa Borzęckiego ./redir/basia38.tripod.com/jozefborzecki/id35.html Liczyłem że dowiem się czegoś nowego, czegokolwiek, ale szczerze mówiąc chyba nie było tu oddzielnego śledztwa.
Przedni zderzak i gumowe odboje są na 99% od Warszawy (sedan, nie garbatej). W Barwach walki Schwimmwagen Borzęckich nie występuje, co oczywiście nie przesądza o tym żę nie był wypożyczony do tego filmu. Już gdzieś pisałem, że w Skąpanych w ogniu zagrał w zaledwie jednej scenie, ale zachowały się fotosy z planu, gdzie widać Schwimmwagena w różnych lokalizacjach, więc ujęć z nim było więcej.
Bardzo bym się cieszył, jakby ktoś miał energię ustalić skąd faktycznie wypożyczono auto do Templariuszy, ono musi przecież gdzieś być i do kogoś należeć. Basia Borzęcka wspominała, że w latach 70. Schwimmwageny już były cenione i do ojca przyjeżdżało wielu chętnych na zakup, przypuszczam że właściciel filmowego (templariuszowego) auta miał świadomość, że to nie byle złom.

[Adi]

Tytuł oryginalny: Samochodzik i templariusze
Reżyseria: Hubert Drapella
Scenariusz: Zbigniew Nienacki
Produkcja: Zespół filmowy „Nike” – Polska
Premiera Światowa: 20 lutego 1972

Obsada:
Stanisław Mikulski: Tomasz „Pan Samochodzik”
Roman Mosior: harcerz „Sokole Oko”
Stefan Niemierowski: harcerz „Doktorek”
Tomasz Samosionek: harcerz „Długi Ozór”
Ewa Szykulska: Karen
Tadeusz Gwiazdowski: kapitan Petersen
Michał Szewczyk: Michał
Grażyna Marzec: Iwona
i inni


Zrealizowany w 1971 roku pięcioodcinkowy serial Samochodzik i templariusze był adaptacją młodzieżowej powieści Pan Samochodzik i templariusze autorstwa Zbigniewa Nienackiego. Wydawnicza seria o przygodach Tomasza (jego nazwiska nigdy nie poznajemy), historyka i pracownika fikcyjnego Departamentu Ochrony Zabytków Ministerstwa Kultury i Sztuki, pierwotnie składała się z 12 odrębnych powieści wydawanych w latach 1964 – 1985. W latach 1993 – 1996 do serii dołączyły jeszcze trzy powieści będące prequelami. Naprawdę to dokonane przez autora przeróbki jego wcześniejszych książek, w których Tomasz był dziennikarzem.
W Samochodziku i templariuszach Tomasz, wraz z zaprzyjaźnionymi harcerzami, wyrusza niezwykłym samochodem, który odziedziczył po wujku Gromille, na wyprawę w poszukiwaniu ukrytego skarbu templariuszy. Historyk sztuki obawia się, że rozdmuchana przez prasę sprawa doprowadzi do masowej dewastacji zabytków przez amatorów tajemniczych kosztowności. Pan Samochodzik i chłopcy wyruszają w stronę Pojezierza Suwalskiego. Po drodze bohaterowie spotykają Duńczyka kapitana Peteresena, który wraz z córką Karen i ich polskim kuzynem Michałem również marzą o odkryciu skarbu. Z czasem liczba poszukiwaczy amatorów rośnie, a Pan Samochodzik wraz z harcerzami wędrują od zabytku do zabytku, starając się znaleźć zaszyfrowane informacje w postaci tajemnych znaków pozostawionych przez zakon templariuszy.

„Nawiązania” – Samochodzik i templariusze nie był pierwszą ekranizacją przygód detektywa – muzealnika. W 1965 roku Stanisław Jędryka zekranizował Wyspę Złoczyńców z Janem Machulskim w roli Pana Samochodzika. W tym filmie również wykorzystano Schwimmwagena, jednak bardziej zmodyfikowanego niż w późniejszym serialu. Auto miało całkowicie przebudowaną przednią część nadwozia z atrapą chłodnicy i błotnikami zaadoptowanymi prawdopodobnie z samochodu EMW 340. Przednia gięta szyba również pochodziła z jakiegoś samochodu osobowego. W burtach, powyżej linii wodnej, samochód miał wycięte drzwi, a śrubę napędową osłaniał długi, otwierany do góry odwłok, do którego zamontowano światła oraz charakterystyczne oświetlenie tablicy rejestracyjnej z Warszawy M20.

W latach powojennych wiele prywatnych samochodów z demobilu poddawano tego typu przeróbkom. Wojskowe Volkswageny można było kupić za niewielkie pieniądze, ponieważ były autami niepraktycznymi i brzydkimi. Domorośli styliści starali się więc stworzyć na ich bazie namiastki aut choć trochę nawiązujących do ówczesnej mody motoryzacyjnej. Efekty były naprawdę różne. Mimo iż samochód występujący w Wyspie Złoczyńców wygląda dziwacznie, to sam film niezbyt powszechnie znany, zasługuje na uwagę.

Zdecydowanie natomiast pominąć można oglądanie ekranizacji przygód Pana Samochodzika z lat 80. i 90. W 1986 roku roku zrealizowano film Pan Samochodzik i niesamowity dwór. Wystąpił w nim przebudowany sześciokołowy Lekki Pojazd Transportowy (LPT) zbudowany pod koniec lat 70. w WITPiS w Sulejówku. Filmowy wygląd pojazdu był efektem konkursu rysunkowego ogłoszonego wśród dzieci. Z tego też powodu prezentował się on jarmarcznie. Zielony koszmarek wystąpił jeszcze w filmie Latające Machiny kontra Pan Samochodzik z 1991 roku. Na szczęście kolejny właściciel przywrócił amfibii oryginalny wygląd i dziś LPT jest jednym z eksponatów Muzeum Techniki i Komunikacji – Zajezdnia Sztuki w Szczecinie. Dziwaczny samochód, wyglądający jak amatorska wizja auta przyszłości, pojawił się natomiast w filmie Pan Samochodzik i praskie tajemnice z 1988 roku.

Warto także wspomnieć o dwóch wplecionych do Samochodzika i templariuszy odniesieniach do innych polskich filmów i seriali. W scenie z Danutą Szaflarską pojawia się krótki dialog nawiązujący do jej występu w filmie Skarb z 1948 roku, zilustrowany melodią z tego obrazu. Roztargniona przewodniczka po zamku w Malborku (w tej roli Alina Janowska) uważnie przygląda się Tomaszowi i mruczy pod nosem: „Skąd ja go znam?”, co podkreślono fragmentem ścieżki dźwiękowej z serialu Stawka większa niż życie. Aktorka wystąpiła wraz ze Stanisławem Mikulskim w czwartym odcinku, noszącym tytuł Cafe Rose.

[benasek]

Serialowy samochód z filmu "PS i Templariusze" znajduje się obecnie o ile mi wiadomo w Chrcynnie koło Nasielska../redir/panzer-farm.pl/muzeum/kolekcja-pojazdow/

[Bóbr Mniejszy]

[Szara Sowa]

[Borsuk]

[benasek]

Co do wehikułu uczestniczącego w filmie sugerowałem się informacjami znalezionymi w tym linku:

./redir/www.retronauta.pl...ym-volkswagenem

Sam oczywiście nie będę się w takim razie upierał, bo przecież z informacjami jest różnie, nie wszystkie muszą być prawdziwe. Link podaję tylko, gdyby ktoś pytał, skąd ja mam informacje.

[Borsuk]

[Szara Sowa]

Cytat:

Przeciwnie Szary Jest dowód, tylko przeciwny. Auto braci Kęszyckich to amfibia Józefa Borzęckiego, porównywałem jej zdjęcia (mam ich cały album i z różnych lat) i wehikułu z Templariuszy plus rozmawiałem z córką konstruktora i na pewno NIE JEST to pojazd z serialu. Co prawda w rodzinie Borzęckich pozostało wspomnienie, że auto ojca grało w Templariuszach ale ja przypuszczam że po prostu było znane filmowcom i może do Borzęckiego dzwonili żeby wypożyczył, co nie doszło do skutku, a on o tym opowiedział rodzinie tylko z czasem ta informacja ewoluowała. To jest moja spekulacja ale zauważcie, że ten samochód na przykład w Skąpanych w ogniu można łatwo zidentyfikować po zmienionej szybie i zaklejonych kierunkowskazach. Dla mnie sprawa ustalenia prawdziwego egzemplarza wehikułu z Templariuszy jest ciągle otwarta i teoretycznie jest to do zrobienia.

Pozwoliłem sobie wyboldować ten wpis, aby dziennikarze którzy tu w przyszłości zajrzą, mieli do myślenia.
A tekst podlinkowany przez benaska jest w zasadzie kopią z wikipedii i pewnie dlatego owa bardzo wątpliwa historia o 2 pojazdach i muzeum w Nasielsku jest powielana.

[Borsuk]

Hej Widzę że ożyła "urban legend", która już raz wywołała zamieszanie, kiedy sporo lat temu w internecie pojawiła się informacja, że oto w prywatnej kolekcji militarnej czeka na remont Schwimmwagen, który grał w serialu "Samochodzik i Templariusze". Nienazwana wtedy lokalizacja to zbiór braci Stanisława i Macieja Kęszyckich z Chrcynna, kolekcjonerów sprzętu militarnego, do której należy pieczołowicie wyremontowany pojazd prezentowany na konferencji. Jego historia jest bardzo dobrze znana i udokumentowana fotograficznie od wczesnych lat 50., opisałem ją w jednym z numerów magazynu Classicauto w roku 2021. Samochód spędził większość swego życia w rękach inżyniera Józefa Borzęckiego, polskiego konstruktora motoszybowców. Poniżej wklejam fragmenty własnego tekstu z Classicauto.

Amfibia w rodzinie Borzęckich pojawiła się początkiem lat 60. i była jedynym samochodem, jaki w swoim życiu posiadał Józef Borzęcki, nie licząc zbudowanego własnoręcznie niewielkiego SAM-a. Schwimmwagena nazywano wyłącznie "amfibią", nigdy nie padała jego oryginalna nazwa, jaką miał w zastosowaniu militarnym. Historia pozyskania auta jest dość typowa dla tamtych czasów, bo zaczęła się od znalezienia tego pojazdu w stawie rybnym, gdzieś w rejonie Milicz – Sułów. Borzęcki akurat poszukiwał czegoś do holowania motoszybowca własnej konstrukcji i koniecznie chciał ją kupić, ale nie wolno mu było jako osobie prywatnej, bo pojazd był traktowany jak porzucone mnienie poniemieckie i musiał trafić do Okręgowej Komisji Likwidacyjnej. Komisja ta skierowała najpierw zapytanie do wojska, czy jest zainteresowane zakupem, a dopiero po otrzymaniu negatywnej odpowiedzi (wojskowi orzekli, że nietypowy pojazd jest z ich punktu widzenia mało przydatny) sprzedała Borzęckiemu Schwimmwagena wraz z zapasowym silnikiem, też wyłowionym z jeziora, tyle że innego. Piękne czasy, kiedy wyławiano z jezior takie skarby!

Filmowe przygody

Konstruktor-amator nigdy nie ma łatwo i zawsze doskwiera mu brak finansów. Przez konieczność łatania budżetu rodziny, którego znaczną część pochłaniały konstrukcje latające i ich ciągłe modyfikacje, w życiorysie amfibii pojawiły się wątki filmowe. Józef Borzęcki pisze w swojej książce „Na własnych skrzydłach”: Kiedy Jerzy Passendorfer kręcił wojenny film pt. „Skąpani w ogniu” przez dwa miesiące [amfibia] woziła „porucznika” Mikulskiego i „kaprala” Siemiona po wleńskich lasach, wśród karabinowych strzałów i wybuchu petard. Potem grała w przygodowym filmie „Wyspa złoczyńców”. Goniła ile sił przestępców uciekających czarnym fordem. Przepływała przez Wisłę w towarzystwie pięknych aktorek. Nieraz pozwalała się dosiadać telewizyjnym gwiazdom. Spisywała się zawsze dzielnie.
Łatwo potwierdzić, że Schwimmwagen grał w „Skąpanych w ogniu” (1963), można go bowiem zobaczyć pod koniec filmu, kiedy kierowca (Wojciech Siemion) wiezie oficera (Stanisław Mikulski) do miasta. Nie trzeba się wysilać, żeby zidentyfikować auto, bo zdradzają je m.in. zaklejone kierunkowskazy i nieoryginalna szyba przednia. Co ciekawe, na dostępnych w sieci fotosach z filmu można zobaczyć Schwimmwagena w różnych lokalizacjach i scenach, których próżno szukać w zmontowanym, gotowym obrazie. I mimo że - jak wspomina w książce sam Borzęcki - amfibia woziła aktorów przez dwa miesiące, to finalnie jej rola, jaką zobaczyli widzowie, została ograniczona do zaledwie jednej, wspomnianej sceny przejazdu, która trwa niecałą minutę. Patrząc na wykorzystanie rekwizytów w tym kontekście jest prawdopodobne, że samochód faktycznie był wypożyczany do innych filmów, jednak nie znalazł się w ich zmontowanych wersjach. Druga możliwość jest taka, że mógł być wynajmowany w charakterze dublera. Spróbujmy zatem prześledzić tropy podane przez Józefa Borzęckiego i jego rodzinę.
Informację o wypożyczeniu auta do „Wyspy złoczyńców” (1965) uprawdopodobnia fakt, że atelier filmu znajdowało się we Wrocławiu i nawet filmowa amfibia ma wrocławską rejestrację XX-0013 (to akurat niepewna poszlaka, bo można przykręcić dowolne blachy, ale w analizowanej sytuacji zwracamy uwagę na wszystkie szczegóły) ale porównanie filmowego wehikułu z autem Borzęckich wyklucza, że może być to ten sam samochód, choćby z uwagi na wykonane w filmowym rekwizycie drzwi. A co z autem Borzęckich? Sam właściciel nie miał powodów, żeby konfabulować i wprowadzać w błąd czytelnika własnej książki, więc można przypuszczać, że pełniło ono rolę dublera i w zmontowanej wersji filmu nie wystąpiło. Podobnie mogło być z filmem „Barwy walki”, gdzie próżno szukać sceny ze Schwimmwagenem, a informacja o wynajęciu samochodu przez producenta jest w rodzinie Borzęckich podawana jako pewnik.
Schwimmwagen Borzęckich nie wystąpił też w serialu „Samochodzik i Templariusze” (1971), chociaż taka informacja pojawiła się w Internecie kilka lat temu i jest ciągle powielana w wielu popularnych publikacjach. Auto wrocławskie i filmowe różni bardzo dużo szczegółów, których nie można przypisać inwencji rekwizytorów. Kto ciekawy, niech w ramach rozrywki te szczegóły odnajdzie.

Tyle autocytatu z Classicauto. Szczegóły, różniące amfibię Borzęckiego (B) od wehikułu z Templariuszy (T) to inna szyba przednia, nieoryginalna w (B) i dlatego położona na masce w "Skąpanych w ogniu", boczne kierunkowskazy pod przednią szybą (B), w "Skąpanych w ogniu" zaklejone", w (T) w ogóle ich nie ma, biała kierownica w (B), a czarna w (T), brak dolnej osłony przedniego zawieszenia w (B), które w (T) oczywiście jest obecna, a nie był to element łatwy do zdobycia, umiejscowienie przednich reflektorów, i najważniejsze, czego niestety nie ma na poniższych zdjęciach, które znalazłem na szybko, czyli różnice wnętrza, a szczególnie zupełnie inne deski rozdzielcze w samochodzie Borzęckiego i w wehikule z Templariuszy. Nie da się tego wszystkiego usankcjonować przeróbką auta przez rekwizytorów. No i amfibia Borzęckich nie miała nigdy tak koślawych tylnych kół jak filmowa, tak jak wspominałem, mam cały album jej zdjęć wykonanych przez konstruktora i na żadnym nie ma takiego efektu jak na filmie, nawet kiedy była już mocno zużyta. Nie ma sensu tworzyć mitu o udziale auta z Chrcynna w Templariuszach, bo ono i tak ma wystarczająco barwną i bogatą historię, włącznie z tym, że na planie filmowym (Skąpani w ogniu) jeździł nim nie kto inny jak Stanisław Mikulski.

[Berta von S.]

[Chemas]

[Bóbr Mniejszy]