[Berta von S.]

[John Dee]

A po wszystkich tych analizach i refleksjach nie zapomnijcie o umieszczeniu dobrych starych recenzji tychże kryminałów S.S. van Dine’a w dziele “Inna literatura”.

[Szara Sowa]

[Berkut]

Nasza dzielna Policja złapała groźnego bandytę , łodzianin lat 64 . Od razu widać że to fan ksiażki "Laseczka i tajemnica".. ./redir/www.tvn24.pl/lodz...cem,537867.html

[Szara Sowa]

I też z Łodzi!

[Kozak]

Chyba został zakablowany przez gościa który na zakup laski nie dostał faktury lub paragonu

[Z24]

[Kynokephalos]

Kosa nie, i nie każda broń biała, ale "ostrza ukryte w przedmiotach niemających wyglądu broni" są zdefiniowane jako "broń" i podlegają Ustawie o broni i amunicji (art. 4 p. 1). Nie we wszystkim na równi z bronią palną, jednak też wymagają pozwolenia na posiadanie (art. 9. p.1). Ich produkcja jest zaś koncesjonowana w myśl Ustawy o wykonywaniu działalności gospodarczej w zakresie wytwarzania i obrotu (itd) bronią (itd).

Nie bronię tych przepisów, mówię tylko jak jest.

Pozdrawiam,
Kynokephalos

[Kapitan Śledzik]

O sprawie wyrobu laseczek w Łodzi pisałem dwa lata temu:
https://pansamochodzik.net.pl/viewtopic.php?t=4384

[Z24]

[John Dee]

W powieści “Cmentarz w Pradze” Umberto Eco również pojawia się laska z ukrytym sztyletem. Oto, co autor na ten temat ma do powiedzenia.

Laska z ukrytym ostrzem jest wspaniałą bronią nawet wobec napastnika z pistoletem. Udajesz przerażonego, cofasz się i wyciągasz przed siebie laskę, najlepiej w drżącej ręce. On wybucha śmiechem i chwyta za czubek, aby ci ją wyrwać. Robiąc to, pomaga ci obnażyć klingę, spiczastą i nadzwyczaj ostrą. Osłupiały nie rozumie, za co chwycił, a ty błyskawicznie zadajesz cios, prawie bez wysiłku tniesz go ukośnie w twarz od skroni po policzek, przecinasz nozdrza i nawet jeśli nie wydłubiesz mu oka, to tryskająca z czoła krew go oślepi. Liczy się zresztą przede wszystkim zaskoczenie. Przeciwnik jest już unieszkodliwiony.
Jeśli to byle kto, powiedzmy jakiś złodziejaszek, bierzesz swoją laskę i odchodzisz, zostawiając go oszpeconego na całe życie. Jeśli jednak przeciwnik jest bardziej niebezpieczny, to po pierwszym ciosie, idąc jakby za ruchem własnego ramienia, tniesz poziomo i od razu przecinasz mu gardło – nie będzie musiał martwić się o bliznę.
Pomijam już satysfakcję z godnego, wzbudzającego zaufanie wyglądu, który się przybiera, spacerując z taką laską. Kosztuje ona sporo, ale jest warta swojej ceny i w pewnych wypadkach nie należy żałować pieniędzy.

Ściśle według tego samego scenariusza rozprawił się również Henryk w książce Nienackiego ze swoim oponentem, tyle tylko, że tam obeszło się bez rozlewu krwi.

- Puść ją! Puść ją natychmiast - rzekł wspierając się na laseczce.
Chłopak nie wypuścił jednak dłoni dziewczyny. Tyle tylko, że obrócił się twarzą do Henryka i obrzucił go rozgniewanym spojrzeniem. Dziewczyna szarpnęła się raz jeden i drugi. Wreszcie wydarła mu rękę. Wtedy odskoczyła kilka kroków.
- Co się pan mieszasz? Uważaj na szkła, bo ci z nosa spadną - rzekł wolno chłopak. Zdążył już chyba dostrzec, że przeciwnik jego nie wygląda na siłacza.
Henryk obronnym gestem podniósł do góry laseczkę.
- Zabierz ten patyk - wrzasnął tamten. I szybkim ruchem chwycił dłonią koniec laski. Szarpnął, żeby ją złamać lub wyrwać mu z ręki. Henryk ścisnął silniej srebrną rączkę. Raptem rozległ się jakby suchy trzask, chłopak zatoczył się pod mur cmentarny. W dłoni trzymał drewnianą pochewkę. Henrykowi zaś pozostał w ręku długi i ostry jak żądło sztylet, którego rękojeść stanowiła srebrna rączka laseczki. Henryk uczynił krok naprzód. Wówczas chłopak porzucił drewnianą pochewkę. Jak przestraszony kot uciekł pod mur i skrył się w dziurze. Henryk przyklęknął i podniósł z chodnika porzuconą pochewkę. Drżącymi ze zdenerwowania palcami nasunął ją na sztylet. Rozległ się suchy trzask. To jakaś sprężynka związała silnie pochewkę ze srebrną rączką sztyletu. Znowu trzymał w dłoni już tylko ciemnowiśniową laseczkę z palisandru.

[Z24]

Imię Rosanna jest raczej rzadko u nas spotykane i - zważywszy na znane problemy ZN z wymyślaniem personaliów dla swoich bohaterów - długo nie dawało się ustalić skąd Miszczu ową Rosannę utrafił. No i...

./redir/pl.wikipedia.org/wiki/Wilkie_Collins

Klasyk gatunku... Przede wszystkim oczywiście "Kobieta w bieli". Oglądałem dwa seriale oparte na tej powieści: francuski na początku lat 70-tych i angielski w 1984 r.
Proszę jednak zwrócić uwagę na powieść "Kamień księżycowy" ("The Moonstone"), o której tu napisano że była pierwszą (bezpieczniej byłoby powiedzieć: jedną z pierwszych) powieścią detektywistyczną.
U nas ukazała się ona w 1960 r. w serii "Klub srebrnego klucza".
Otóż jedną z kluczowych bohaterek jest tam Rosanna Spearman, mocno podejrzana dziewczyna z kryminalnego środowiska, co zdecydowanie łączy ją z bohaterką LiT.

[Maj]

[Berta von S.]

[Z24]

[Maj]

[Z24]

[Z24]

W recenzowanym przez waszego pokornego sługę opowiadaniu Raymonda Chandlera "Ołówek" w przekładzie Juliusza Marka znajdujemy na str. 61 omawianego wydania złośliwą aluzję do powieści S.S. van Dine'a:

"Ta robota ciekawiła mnie - ciągnąłem dalej dobrodusznie jak Philo Vance z powieści van Dine'a, tyle że tryskałem większą inteligencją..."

[John Dee]

Raymond znał swoją wartość, tyle jest pewne; ja sprzeciwu na pewno nie zgłoszę. Z książki van Dine'a niemal nic nie pozostało mi już w pamięci, z książek Chandlera natomiast bardzo, bardzo dużo.

[Z24]