[Nietajenko]

[Even]

[Mysikrólik]

[Even]

Cytat:

To musisz mieć ze 100 lat

Ale za to wyglądam na kilkaset

[Antracyt]

[Kustosz]

[Even]

[Berkut]

Przeczytałem dzieło które Nienacki uważał za swoje największe dokonanie literackie . Da się to przeczytać , ale szału nie ma . Jest za dużo imion , nazw ,faktów . Wszystko dzieje się za szybko . Nie da się lubić "Dago" , paskudny typ, gorszy od Adolfa Hitlera , Stalina i szefa mafii Pruszkowskiej . Ale znam kogoś podobnego (osobiście ), ta obsesja posiadania władzy , ktoś taki jest niesamowicie nudny , przebywanie z nim to katorga . Książka w wielkim skrócie polega na ścinaniu głów znajomym, wpuszczaniu podwładnych w kanał , jeżdżeniu po nich jak po burej suce , oraz dymaniu wszystkiego co nie zdąży uciec na drzewo (jedna uciekła -zabiła się sztyletem). Brakuje zwykłej akcji, typu: zabiłem zająca , szukam drewna żeby upiec uszatego , dostałem sraczki i siedzę trzecią godzinę w krzakach . Są jednak śmieszne fragmenty np , działalność szlachetnej pani Arne , oraz żona Piastuna, Gedynia i jej wymoczkowaty syn (pierwowzory katolickich intelektualistów i innych ojców kościoła).
Są też ciekawe cytaty np: "Wszystko na świecie istnieje tylko w taki sposób i pod taką postacią , pod jaką zostało nazwane. Jeśli rzekną bydlę , to zabiją go jak bydlę. Niewole wystarczy nazwać wolnością , a stanie się wolnością , niesprawiedliwość sprawiedliwością , zło dobrem , a dobro złem . Nie ma niczego poza nazwą !"
Oraz ten "Jeśli władca chce zabrać ludowi wolność w każdej sprawie , musi najpierw zacząć od zabrania wolności obyczajów i wprowadzeniu surowości w ich życiu, nazywając rozpustą wszystko czym się radował. Dlatego nawet w domu swoim , nawet z żoną czy nałożnicą w łożu nie może się czuć wolnym, albowiem od wolności obyczajów zaczyna się wszelka ludzka wolność ".
Najlepszy jest tom drugi , kupiłem sobie wersje z pierwszego wydania w trzech tomach , nawet dobrze się czyta , bo duże kartki , nie rozłazi się itp (tyle że drogie jest to wydanie -dwa pierwsze tomy niby są tanie , ale trzeci ma cenę z kosmosu ).
Poszukam i przeczytam książki Machiavellego , wiem mniej-więcej co za typ , ale nic konkretnego nie czytałem z jego "dzieł".

[Muzygog]

Cytat:

ale trzeci ma cenę z kosmosu

W tym szaleństwie jest metoda.
Rybakowa "Dzieci Arbatu", "Trzydziesty piąty i później" mają cenę ludzką, a ostatnia część "Proch i pył" (słaba, zresztą i pisana na kolanie) - zaporową.

[Z24]

[walec drogowy]

Śmiem twierdzić, że w dobie obecnej ,,polityki historycznej" TVP (Korona Królów) oraz serialowego Wiedźmina, Dago wypadł by całkiem zgrabnie przy ewentualnej ekranizacji. Tylko ten ciągły sex ze wszystkimi kobietami w powieści raczej przekreśla szanse naszego bohatera na ewentualne ekranowe laury

[Czytalski]

Druga wersja Dagome Iudex pojawiła się na OLX Historia sekretna

[Kynokephalos]

Jeszcze jedno spojrzenie na temat przyczyn niewielkiego oddźwięku „Dagome iudex” zaproponowała Natalia Lemann z Uniwersytetu Łódzkiego w artykule pd tytułem
„Linia królewska Odry” - literackie strategie „pisania narodu” na przykładzie sygnifikacji polskości Ziem Odzyskanych w powieści piastowskiej (od II wojny światowej do 1989 roku)”
(Czytanie Literatury, Łódzkie Studia Literaturoznawcze, 5/2016, ./redir/dx.doi.org/10.18778/2299-7458.05.07)

Cytuję akapit:
================================================================================
Powieść piastowska − charakterystyka i główne tematy

Siła oddziaływania społecznego mitu piastowskiego w powojennej Polsce najmocniej uwidoczniona była w tzw. powieści piastowskiej, niezwykle popularnej w pierwszych dekadach po zakończeniu II wojny światowej. Swą inercję straciła dopiero u schyłku PRL-u, czego symbolicznym wyrazem jest wydawana w latach 1989–1990 trzytomowa powieść Zbigniewa Nienackiego Dagome iudex, znana też pod tytułem Historia sekretna. Trudno zrozumieć absolutne fiasko tej powieści. Została ona zlekceważona zarówno przez czytelników, jak i recenzentów. Zbigniew Nienacki był przecież autorem kultowych powieści dla młodzieży o przygodach Pana Samochodzika, pisywał też książki ocierające się o pornografię, na przykład Raz w roku w Skiroławkach czy Wielki Las. Kiedy więc sięgnął po gatunek powieści piastowskiej, a powieść historyczną poszerzył o elementy baśni i fantasy, silnie podszyte erotyką (powieść miała być według pisarza współczesną odpowiedzią na Starą baśń Kraszewskiego), trudno było się spodziewać czegoś innego, niż kolejnego sukcesu. Tak się jednak nie stało być może dlatego, że na przełomie lat 1989/1990 wszystko, co kojarzyło się z obalonym właśnie systemem komunistycznym, było źle widziane. Nie da się ukryć, że powieść piastowska była postrzegana właśnie jako jedno z narzędzi propagandy PRL-u. Na odrodzenie tego gatunku należało poczekać do początku nowego milenium. Na skutek intensywnych przemian dyskursu historycznego i jego ponownego przybliżenia się do literatury pięknej, a także wymykania się dyskursu historycznego z rąk zawodowych historyków oraz kariery tzw. histotainment, ma miejsce postępująca hybrydyzacja gatunkowa powieści historycznej – a więc i piastowskiej. Dlatego też współcześnie do powieści piastowskiej coraz częściej zaliczane są utwory fantasty historycznej (cykl o wojnach husyckich Andrzeja Sapkowskiego oraz cykl Gwiazda Wenus, Gwiazda Lucyfer o średniowiecznym magu Witelonie pióra Witolda Jabłońskiego). Do bardziej klasycznej postaci gatunku sięga w swej twórczości Elżbieta Cherezińska, autorka powieści Gra w kości oraz cyklu Niewidzialna korona, a także opowieści o siostrze Bolesława Chrobrego Świętosławie (Sigrida Storada), królowej Danii, Szwecji, Norwegii i Anglii: Harda i Królowa.
================================================================================

Cóż, niektórzy czytelnicy powiedzą, że „Dagome iudex” jest po prostu słabiej napisany, słabszym stylem niż wymienione tu nowsze powieści (z dokładnością do tego czy innego nazwiska, zależnie od gustu). A także słabiej niż klasyki wspomniane w innych miejscach artykułu Natalii Lemann: cykl „Bolesław Chrobry” Gołubiewa, „Saga o Jarlu Broniszu” Grabskiego, powieści Bunscha od „Dzikowego skarbu” do „Przełomu” i „Srebrne orły” Parnickiego.

Ale możliwe, że oprócz tego rzeczywiście zaważył niefortunny czas wydania „Dagome” - i to nie tylko z powodów ekonomicznych, które zaowocowały brakiem promocji.

Pozdrawiam,
Kynokephalos

[Bóbr Mniejszy]

[Kynokephalos]

[batura]

[Protoavis]

[Bóbr Mniejszy]

[Protoavis]

[Bóbr Mniejszy]

Rzeczywiście, wielu z tych serii kryminałów nie czytałem, ale fabuła "Laseczki..." jest dla mnie naturalna. Najpierw poznajemy jej historię, przy okazji na bieżąco przybywa nieboszczyków, a potem akcja nabiera tempa. Jeśli porównać tę powieść do reszty Jamników itp. to zapewne nie ma tam żadnych oryginalnych sensacji, ale sama w sobie jest na wysokim poziomie. A na pewno wyższym, niż część jej konkurencji spod tych znaków.