[Maj]

[irycki]

[Z24]

[Szara Sowa]

W Wyspie Tomasz nie był nawet jeszcze Panem Samochodzikiem...

[Adi]

Przypomina mi się przypadek Kornela Makuszyńskiego. "Złamany miecz" oraz "Szatan z siódmej klasy". Książki są bardzo podobne. Ten sam styl, humor, odniesienia, czy region. Jednak Szatana uwielbiam, a "Złamany miecz" - całkowicie mi nie leży. Nigdy jej nie przeczytałem do końca, a każda próba kończy się ogromnym znużeniem.

"Atanaryk" rzeczywiście jest niedopracowany. Brakuje mi tam większych rozmów z postaciami. Niby jest Babie Lato, Paweł, Franciszek, ale ciągle to nie jest ten sam styl. "Atanaryk" mi się podoba, bo wprowadza błogi nastrój lata. Lekka przygoda i humor, który każdy z nas lubi. Groza otaczająca obóz nie była również tak straszna.

Wyspa złoczyńców - otrzymała rozmach, ale sam pomysł wciąż się docierał. Seria zrobiła się energiczna. Pościgi, czarne charaktery, zagadki wymagające szybkiej reakcji. Spokojne wykopaliska nie miały już racji bytu

[Oskarek]

[John Dee]

Pisząc “Wyspę” Nienacki wprowadził wiele daleko idących zmian dotyczących głównego bohatera, macie rację, jednak centralnej formuły nie zmienił. Deptał w miejscu. Przyznaję, że nigdy wcześniej mi to nie podpadło - prawdopodobnie dlatego, bo do tej pozycji kanonu zbyt często nie zaglądałem. Kompletna emancypacja Tomasza moim zdaniem ma miejsce dopiero w “PS i Templariuszach”. Tam łopatka i miotełka pisarzowi są już niepotrzebne - znalazł odwagę, by rozwinąć skrzydła swojej wyobraźni i stworzyć zupełnie nowy rodzaj przygody.

[Maj]

[Z24]

Chyba naprawdę ta część przygód jest najbardziej niedoceniona.
Jeżeli potraktować WZ jako powieść kryminalną - dla młodzieży, ale zawsze - to naprawdę jest znakomicie skonstruowana.
Do A. przyjeżdża detektyw z zadaniem rozwiązania kryjącej się w otoczeniu tajemnicy. Wie o sprawie tyle ile wie i rozpoczyna akcję adekwatną do swojego zasobu. Potem detektyw obserwuje i rejestruje zjawiska nie pasujące do przyjętego założenia, ale początkowo nie jest w stanie zrozumieć ich sensu.
A jeszcze później okazuje się, że zagadka pokomplikowała się od 1945 r. i sprawy są w zupełnie innym miejscu niż detektyw zakładał.
Pierwszym takim sygnałem była informacja od Hanki, że nad rowem znaleziono kilka przedmiotów z kolekcji dziedzica Dunina, a drugim - który, że tak powiem, dał kopa całej akcji - było odkrycie, że znaleziona w bunkrze czaszka należała do Nikodema Pluty, który był zamieszany w sprawę ukrytych zbiorów.
W moim przekonaniu - stosownie do przedstawionych wyżej węzłowych punktów śledztwa, akcja powieści dzieli się dwie różne części. Pomijamy tu wstęp, gdzie bohaterem jest nowy pojazd detektywa.
Pierwsza część liczy się od przyjazdu Tomasza Włóczęgi w okolice A. i jego samotne "kręcenie się" po okolicy z codziennymi zmianami koczowiska. Detektyw układa i realizuje swój plan i w trakcie tego styka się z serią niewytłumaczalnych zjawisk. Ten sposób budowania napięcia i potęgowanie tajemniczej atmosfery wydaje mi się mistrzowski .
Swego rodzaju kodą tej części jest opowieść o Bursztynowej Komnacie.
Potem Tomasz W. osiada na stałe w okolicy obozu ekspedycji antropologicznej i akcja ulega przyspieszeniu. Wtedy okazuje się, że okoliczności zmieniły się od czasu ukrycia zbiorów.