Anonymous - 2018-01-05, 13:24 Dżizas, minęło 7 lat!!! odkąd przeczytałem tę książkę i zamieściłem powyższą opinię. Upływ czasu teraz to jakieś szaleństwo. John Dee - 2018-01-05, 19:27
Anonymous - 2018-01-05, 19:50
Najlepsze jest to (albo najgorsze), że od tamtej pory pojawiły się raptem cztery opinie na temat tej książki;) Z24 - 2018-01-05, 20:37
To jest oczywiście oczywiste. Podobno Daniel P. kupił swojej córce Agacie RwRwS, bo myślał, że to jest coś w rodzaju przygód PS. Gdy odkrył swój błąd wynikający z tzw., mówiąc uczenie, labelingu rozszalał się i utopił nieszczęsnego ZN w gnojówce za to, że ten usiłował nie poddać się zaszufladkowaniu czy innej stygmatyzacji  .
Mną w tej powieści wstrząsnęła "historia nieznanej samobójczyni". To jest egzystencjalne kopnięcie w ... tego... klejnoty rodowe. Nie mówiąc już, że do grobowców Regierungsratha, pana Bełzaka oraz Hermanna von Haubitz trzeba dorzucić "grobowiec nieznanej samobójczyni", tak zresztą jak i grobowiec Tylżyckich z "Liści dębu". Berta von S. - 2018-01-05, 22:25 Ja dopiero w grudniu przeczytałam. No nie wiem... Mieszane mam uczucia. Powieść dobrze napisana i chyba realistyczne studium szpitalnego świata. Ale potwornie to wszystko turpistyczne i dołujące. Te koszmarne zabiegi, opisy wypluwanej flegmy, bezsilność, wszechobecna śmierć (w sąsiednich łóżkach i rozmyślaniach głównego bohatera). Nawet archeologiczne wykopaliska zostały odarte z magii. I na koniec jeszcze desperackie próby udowadniania sobie, że żyje, ze zwłokami za ścianą w charakterze afrodyzjaka. Warto było przeczytać, ale nie sądzę, żebym chciała kiedyś ponownie po to sięgnąć. Z24 - 2018-01-05, 22:30
Pomyśl teraz o PS w krypcie fromborskiej i Twojej ulubionej postaci, Zosi Walczyk... 
John Dee - 2018-01-05, 23:10 Odbywszy swego czasu kilkutygodniową praktykę w szpitalu mogę tylko stwierdzić, że opis tamtejszej atmosfery jest realistyczny, nawet ja widziałem podobne i gorsze rzeczy. Kto wie, może właśnie dlatego ta część jego książki mnie zbytnio nie rozemocjonowała? Że jego pobyt na wykopaliskach był swego rodzaju medytacją nad życiem i śmiercią, temu też nie dałem specjalnie wiary. Za najbardziej oryginalny pomysł jednak uważam pojawienie się w szpitalu Potkańskiego, który Piotrowi zawdzięcza parę dodatkowych lat kicia. 
Berta von S. - 2018-01-06, 10:20
Daj spokój. Nie jestem w stanie w tej infantylno-durnowatej dziewuszce dostrzec seksualnego obiektu.
Pomysł ciekawy, ale to mi się akurat wydało najbardziej psychologicznie naciągane. Z24 - 2018-01-06, 11:31
Wprawdzie nie odbyłem praktyki i organoleptycznie szpitale znam o tyle o ile, ale z racji zawodowej wiem o tych sprawach sporo. Przygody są realistyczne, tak jak i procedury leczenia zapalenia opłucnej. Konsultowałem się, co prawda pobieżnie (przecież nie mogłem im czytać połowy książki  ), z lekarzami, procedury nie zmieniły się specjalnie. Nadto mój ojciec w 1950 r. przeżył (ledwo) taką samą ekscytującą przygodę z zapaleniem opłucnej. Nie dość, że się urodził w tym samym mieście, w tym samym roku i miesiącu co ZN, to jeszcze i to...
W dzisiejszych czasach, chyba jednak jednak w szpitalach panuje mniejszy liberalizm. Tym starszym paniom śpiewającym (i to "na nutę jak za krowami") pobożne pieśni ktoś kazałby się zamknąć. I to prędzej ktoś z pacjentów niż z personelu .
Berta von S. - 2018-01-06, 12:15
Na pewno mniejszy. Zauważ, że oni tam cały czas palili. Chyba nawet na salach. Na oddziale chorób płucnych... Even - 2018-01-08, 10:59
Gdzieniegdzie jest duży liberalizm do dzisiaj. Chory na raka płuc mąż mojej kuzynki palił oficjalnie na oddziale do końca. W dniu śmierci dostał od lekarza butelkę piwa ze słowami:"Panu już nie nie zaszkodzi". Berta von S. - 2018-01-08, 11:12
Jedyne miejsce, gdzie widziałam prawdziwą liberalizację, to szpital psychiatryczny. Pacjenci mieli tam specjalną palarnię na oddziale i chyba 90% osób tam przesiadywało. W innych zauważyłam tylko takie półlegalne - w szpitalu chorób płucnych w piwnicach, a w dwóch klinicznych na klatce schodowej (w jednym, po tym, jak jakiś mini-pożar wybuchł, wystawiono popielniczki). Ale to tylko obserwacje z różnych odwiedzin, więc może nie oddają rzeczywistości. John Dee - 2018-01-11, 13:40 Co się tyczy odwiecznej dyskusji, czy “Skarb Atanaryka” to książka doskonała, jak to niektórzy u nas twierdzą, czy raczej taka sobie - opinia chyba większości, to trzeba odnotować, że sam jej autor w “Z głębokości” kilkakrotnie wyraża przekonanie, iż książka mu się nie udała: “…teraz raptem przeżył pewność, że ta książka nie będzie dobra… - Tak, tak, to przez ten wyjazd zepsułem sobie ksiażkę - zdecydował.” John Dee - 2018-01-11, 15:31
Berta von S. - 2018-01-11, 22:29
Ja też się nie zgadzam! Z każdym czytaniem Atanaryk podoba mi się coraz bardziej. Jest zdecydowanie wiele poziomów nad UFO i wolę go od Niewidzialnych, a i nad Fantomasem oraz Fromborkiem bym się zastanawiała. Drażnią durnowate żarty, ale klimat obozowiska nad jeziorem w cieniu kamiennych kręgów jest niepowtarzalny.
Zresztą np. Kmieciński uważa za bardzo nieudane Uroczysko, więc wszystko jest relatywne. Z24 - 2018-01-11, 23:16
Cieszę się, że stronnictwo "Atanaryka" wzmacnia się .
Z24 - 2018-01-11, 23:23
A jakże, istnieje, sam je przed chwilą wymyśliłem .
Z24 - 2018-01-11, 23:28
Nawet pełnym prezesem, bo ja zawsze marzyłem, żeby zostać szarą eminencją
Ale do przeczytania "Z głębokości" również zachęcam jak najbardziej. Nietajenko - 2018-01-12, 07:23
Tak samo będzie z Pozwoleniem na przywóz lwa, uwierz mi.
Z24 - 2018-01-12, 11:00
Ja też tak miałem .
|
||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
